Zoeken.
Als bezoeker ken je het wel: na een weekend Mañana Mañana is er altijd wel een mooie anekdote of een herinnering die je altijd bij blijft en die je deelt met de mensen om je heen. Wij hebben een aantal mensen gevraagd of ze hun meest bijzondere herinnering aan Mañana Mañana met ons wilden delen en dat hebben ze gedaan: de komende weken lichten we iedere week één bijzonder verhaal uit!
De eerste in de serie is Rocco Ostermann, met zijn band Donnerwetter, Food Vibrations plaatjesdraaier en voordrager op het Drijf-in theater kent hij als Mañana Mañana-artiest het festival van binnen en buiten. In deze blog deelt hij zijn warme herinneringen aan het festival.
MAÑANA MAÑANA
Nadat zowat alle schapen uit Nieuw-Zeeland over het hekje waren gesprongen en ik daarna nog 800 Friese koeien had zien fierljeppen en ook nog zo ongeveer elk dier uit de Ark van Noach de marathon van New York had zien lopen, lag ik verdomme nog steeds gaten in het plafond te staren. Hoeveel kleine zandkorreltjes moesten er nog door de wespentaille van de zandloper dwarrelen alvorens ik een verkwikkend slaapje mocht ondergaan? Ik probeerde een mooie gedachte te vangen en dacht aan Mañana Mañana en toen kwamen plots een paar spannen Freudvliegjes aangevlogen die de dromenkar gingen trekken en een momentje later was ik weer even terug in Hummelo: daar waar het ooit allemaal begon. Daar waar ik speelde, zong, voorlas, plaatjes draaide en we met Food Vibrations het geboortehuis van Elvis nabouwden en ‘diens laatste ontbijt ooit’ verwerkten tot Peggysoep. Een klassieke ‘houtje-touwtje’ stek.
Daar ook, waar ik achter de fameuze witte ‘Bayou-bühne’, tijdens ‘De moeder aller modderdagen-2014’, tot aan mijn knieën in de modder wegzakte en ook mijn gitaarkoffer kopje onder dreigde te gaan. Ik heb een paar modderstrepen op de koffer nooit meer weggewassen, omdat ze me altijd zullen blijven herinneren aan het machtige Mañana Mañana-optreden dat we toen met Donnerwetter daar gaven.
Ook vierde ik er in Vorden mijn verjaardag en een boot vol ‘lang zal ‘ie leven’-zingende mensen voer op me toe, terwijl ik daar beduusd stond met een pak papier waarop mijn verhaaltjes stonden afgedrukt. Ik moest daarna het kippenvel er met hamer en bijtel laten afslaan.
Het terrein zelf kan je lezen als een schatkaart en je ontdekt er obscure bands die het echte vakwerk zonder opsmuk onder de knie hebben. Dat vind ik een grote meerwaarde. Maar een goed festival is niets zonder zijn kleurrijke bezoekers. Je treft er een bonte stoet mensen aan, met de feestneuzen allen dezelfde kant op, die tijdens Mañana Mañana de dagen per dag plukken, met huid en haar verslinden en uitpersen tot de laatste dampende druppel en zó dient ook geleefd te worden. Je kan de dag geen groter offer brengen dan hem zélf te offeren.
We hebben deze scharreldagen, deze ‘carpe diem-etjes’, bitterhard nodig. Ze leren ons de tijd uit ons bestaan te slopen, en waar kan dát beter dan op Mañana Mañana? Een perfecte, magische symbiose tussen het spelende kind en de vrije volwassene bij wie de verwondering nog intact is.
Rocco met zijn band Donnerwetter op Mañana Mañana
Rocco draagt voor in het Drijf-in theater
