Zoeken.
Als bezoeker ken je het wel: na een weekend Mañana Mañana is er altijd wel een mooie anekdote of een herinnering die je altijd bij blijft en die je deelt met de mensen om je heen. Wij hebben een aantal mensen gevraagd of ze hun meest bijzondere herinnering aan Mañana Mañana met ons wilden delen en dat hebben ze gedaan: de komende weken lichten we iedere week één bijzonder verhaal uit!
Statistisch gezien… de hel van 2014: dat is waar Dinand, medewerker van de Feestfabriek over schrijft. 2014 is het jaar wat hem het meeste is bijgebleven, want wat zat het weer toch tegen… Samen met o.a. collega Jan Jaap heeft hij onmundig hard z’n best gedaan om het terrein zo goed mogelijk in tact te houden, maar het weer gooide nog steeds roet in het eten.
Statistisch gezien…….
De hel van 2014
Met deze drie woorden opent collega ( en amateurmeteoroloog) Gijs zijn zin tijdens de opbouwweek: “Statistisch gezien kan het toch nooit 4 dagen achter elkaar regenen!?”
Het vraagteken en het woord ‘toch’ in deze zin verraden echter enige twijfel in de anders zo standvastige Gijs. En terecht…. Eén week voorafgaand aan de opbouw van ons festival worden we al redelijk geteisterd door hevige regenval. Regen en wind, twee van de grootste vijanden van een semi-openlucht festival. Los van het feit dat regen erg vervelend is voor de crew en bezoekers, kan wind tijdens showdagen veranderen van een fijn briesje naar een allesvernietigend natuurgeweld dat je niet wilt op een terrein met veel bezoekers.
Daarnaast is het weiland waarop je je bezoekers ontvangt, normaliter al slecht bestand tegen zoveel regen in korte tijd, voeg daar honderden transportbewegingen aan toe van vrachtwagens, shovels, trekkers en heftrucks en je hebt al een modderbak voor je de poorten opent. Modder is iets wat je als organisatie in de regel zoveel mogelijk wilt voorkomen. Het is (vaak) niet mooi, niet prettig voor bezoekers en zorgt voor veel extra schoonmaakkosten aan tenten en vloeren.
Maar het regende… en regende… en regende…
Ik ben samen met collega Jan Jaap ingedeeld voor de nacht-shift. Je maakt de sluitronde langs kassa’s en barren, sluit podia en ziet er samen met de beveiligers op toe dat de campingbezoekers rustig aan het festivalterrein verlaten en richting de camping trekken. Als de lampen uitgaan, de meeste vuurtjes gedoofd zijn en het gezang op de camping langzaam verstomt, maken we ons op voor de rest van de nacht. In het ijskoude statige koetshuis, ons tijdelijke kantoor/kantine/werkplek/backstage ontvangst nemen we een afschuwelijke bak automatenkoffie tot ons en bespreken we ons plan van aanpak.
De Hummelose weilanden waarop Mañana Mañana zich afspeelt zijn inmiddels door de regen en het getrappel van de bezoekers veranderd in een soort modderig moeras waar letterlijk geen enkel groen plekje te vinden is. Wat er in zo’n geval vaak gedaan wordt is stro uitstrooien op natte plekken. Op die manier worden de slechte plekken weer beloopbaar, ziet het er weer iets vriendelijker uit en bijkomend voordeel; stro ruikt lekkerder dan modder.
Vanuit mijn vorige baan heb ik nog veel contacten in de agrarische sector, waardoor het vinden van een wagen vol stro, zelfs midden in de nacht geen probleem vormt. Jan Jaap neemt plaats op een shovel om de toegangsweg, tot aan waar ooit het gras van het festivalterrein begon, te ontdoen van een centimeter of 30 aan modder. Ondergetekende kruipt in de beslagen cabine van een mobiele kraan om banen stro over het gehele festivalterrein te leggen. Een hakselaar zal morgenochtend om 08.00 uur komen om het grove stro te versnipperen en een mooi deklaagje aan te leggen. Onze collega’s en bezoekers zullen niet weten wat ze morgenochtend bij aankomst zien. We hebben met 2 man in een paar uur tijd van een onbegaanbare modderbak weer een festivalterrein gemaakt! Jan Jaap en ik zijn nu al zo trots al een pauw! En verdomd, het stopt ook bijna even met regenen…..
Ook de buienradar geeft aan dat we het meeste nu toch wel gehad hebben, dus ons humeur knapt ook met het kwartier op.
Na een uurtje of vijf gemarteld te hebben in het licht van de schijnwerpers op de cabine, is het echt een genot als het weer licht begint te worden. Met onze vierkant-geworden-ogen zien we de mist over de vijver in Hummelo trekken en zijn stiekem bijna emotioneel dat we dit werk mogen doen…
De hakselaar arriveert, en samen met een 10-tal collega’s, waaronder Gijs, gewapend met harken wordt in een uurtje tijd het stro verdeeld. Een plaatje. Als de hakselaar even voor opening van de poort het terrein afrijdt en ik besluit om de kraan ook maar eens in de opslag te zetten begint het te regenen. Geen druppels, geen buitje, maar een urenlang durende hoosbui. We zien het vers uitgeharkte stro meegezwolgen worden richting de vijver door een steeds serieuzere vorm aannemende modderstroom.
Jan Jaap en ik geven elkaar een knuffel en wandelen uitgeput richting het koetshuis. Het is 09:45 uur. Tijd voor een biertje.
Statistisch gezien……
